Vorig jaar was het slechtste in negentig jaar voor de 60-40-portfolio, Menno. Daarom en vandaar.
Een persoonlijke ontboezeming van Menno Tamminga, economisch columnist van Wynia’s Week. Een screenshot:
Voor het hele verhaal kunt u terecht bij de bron:
Het Nederlandse pensioenstelstel is een fenomeen. Het gold ooit als het beste ter wereld, maar niemand van de deelnemers (waarom heten dat eigenlijk niet eigenaren?) had ooit enig idee hoe alles nou precies was geregeld, wat er in de pot zat (voor hem of haar), hoe er werd belegd en wat de kosten en spelregels waren.
Slechtste jaar sinds 1932
Het leek wel een beetje op beleggen in een investeringsmaatschappij als HAL: u mag meedoen, maar u mag zich nergens mee bemoeien en geen vragen graag. De resultaten waren jaar in, jaar uit prima en iedereen vond het allemaal wel best. Totdat de Kredietcrisis uitbrak en sindsdien kent iedereen het begrip indexeren. Of liever het gebrek daaraan.
Zie het verhaal van Menno hierboven: van een situatie waarin iedereen dom werd gehouden en er ook voor koos om dom te blijven, gaan we nu naar een situatie waarin iedereen wordt geacht alles te begrijpen. Vragen om ongelukken? Menno heeft al de zenuwen van een daling van 25% in toevallig een uniek beursjaar.
Want zowel aandelen als obliagties daalden hand in hand, en flink ook. Dit leverde dus dat slechtste beleggingsjaar sinds 1932 op voor de 60% aandelen- en 40% obligatieportfolio, de industriestandaard voor een gespreide langetermijnportefeuille. Dit is de AEX sinds de introductie in 1983: niemand ontkomt bij lang beleggen aan afstraffingen.
Relativeer dat meteen, want de stijgingen gaan nog veel harder! Zo deed de AEX in die veertig jaar rond 11% bruto per jaar! Veel belangrijker dan wat aandelen kosten is wat ze op lange termijn opleveren aan herbelegd dvidend, aandeleninkoop en inderdaad, ook nog wat koerswinst dan.
Hooivorken op het Binnenhof
Op de beurs beseft lang niet iedereen dat zeker in the long run rendementen uit winsten komen en niet uit andermans zak. Hoe dat bij het grote publiek zit, hoeven we ons niet af te vragen.
Relativeren. Het vergt zelfs al veel van het incasserings-, uithoudings- en doorzettingsvermogen van vrijwillige beleggers en andere beursliefhebbers. Hoe zit dat met de gemiddelde Nederlander...? Ofwel, overleeft ons nieuwe pensioenstelsel een bear market als 2000-2003 en 2007-2009, laat staan zoeen als 1929-1932 (-89%)?
Zulke scenario's zijn niet besproken in de debatten. Gaan we dan hooivorken op het Binnenhof zien? Dat is koffiedik kijken. Maar je kunt je afvragen of met het nieuwe pensioenstelstel de gemiddelde Nederlander, na decennialang dom te zijn gehouden maar wel te zijn verwend, niet veel te snel in het diepe wordt gegooid.
Dat kan voor heel veel onnodige onrust zorgen. Want wie marktbreed belegt, verdient in the long run altijd. Om maar te zwijgen van het voorspelbare scenario dat in een acute crisis de politiek ad hoc weer aan het pensioenstelstel gaat morrelen. En op de beurs weten we dat je in zo'n situatie vaak precies de verkeerde dingen doet.