Het voorbije beursjaar is gevoelsmatig voorbij gevlogen. Dat komt in belangrijke mate door het feit dat er in 2014 weinig spectaculairs te beleven was, waardoor beleggers zich in een veilige omgeving waanden en er gewenning optrad.
Er waren geen noemenswaardige schokgolven, waardoor de markt een bepaalde gemoedsrust heeft gevonden, met name op de internationale beurzen. Zoals ik vorig jaar al voorspelde, bepalen centrale bankiers in steeds grotere mate het reilen en zeilen op de financiële markten.
Zij observeren en controleren, en iedere uitschuiver wordt meteen van antwoord gediend met een monetaire ingreep. Het is allang niet meer alleen de Amerikaanse Fed die op het monetaire gaspedaal is gaan staan, want zowat alle centrale bankiers gingen overstag.
De beurt aan Draghi
Vooral in Japan zijn alle monetaire remmen compleet gelost. Daar wordt de balans van de Bank of Japan immers nog eens met 25% opgekrikt in 2015. U mag verwachten dat de Japanse beurzen nog in een hogere versnelling zullen schakelen.
En dan moet u weten dat de Japanse beurs in de voorbije twee jaar al de koppositie had, met een samengesteld rendement van bijna 90%! In 2015 verwacht ik ook eindelijk actie van de ECB.
Voorzitter Mario Draghi heeft al die tijd de markten kunnen sussen met gespierde taal, waardoor hij het monetaire zware geschut nooit hoefde boven te halen. Maar voor volgend jaar ziet het er naar uit dat hij eindelijk ook aan het werk moet.
En werk ligt er voldoende op de plank voor Draghi, want Europa is een economische puinhoop. Bovendien worstelt het continent met deflatie, iets wat centrale bankiers kunnen missen als kiespijn. In dat opzicht lijken de Verenigde Staten het schoolvoorbeeld te worden inzake monetaire aanpak.
De Fed heeft er proactief en vroegtijdig ingegrepen door de markten te overspoelen met verse liquiditeiten, en daar lijkt het land vandaag de vruchten van te plukken, met een economische groei die tot de hoogste van de geïndustrialiseerde landen behoort en een werkloosheid die nu snel daalt tot de niveaus van voor de financiële crisis.
Mits een volgende globale crash kan uitblijven, is de verwachting dat Amerika ergens op het einde van volgend jaar economisch compleet hersteld kan zijn van de eerdere klappen. Uiteraard is de Amerikaanse schuldenberg als gevolg hiervan gestegen tot astronomische hoogten.
Duurzame oplossing
Maar toch zal dit Amerikaanse voorbeeld door vele centrale bankiers opgevolgd worden, waardoor er nog meer geldcreatie zal ontstaan in de komende maanden, of zelfs jaren. Maar ik blijf erbij: een schuldenprobleem oplossen met meer schulden kan nooit een duurzame oplossing creëren.
Het is slechts een doekje voor het bloeden. Ooit zal de rekening betaald moeten worden. Als het niet is door het wegstrepen van de schulden, dan is het wel door de waarde van de schulden te decimeren via een galopperende inflatie.
Ik blijf van mening dat een ontsporende inflatie op termijn de echte uitdaging zal worden. Maar tot die tijd moeten beleggers roeien met de riemen die ze hebben. En die riemen roeien vandaag nog altijd het beste op de aandelenmarkten, terwijl de grondstofmarkten opmerkelijk genoeg blijven aanmodderen.
Geen rust
Dit beeld zal ook in 2015 niet drastisch wijzigen zonder ingrijpende ontwikkelingen. Echter, als ergens een gat in de monetaire dam ontstaat, dan kan het snel de andere kant opgaan. Dus ook dit jaar moet beleggers waakzaam blijven voor negatieve uitschieters.
In een wereld overladen met schulden kan je nooit rustig op je stoel blijven zitten, helaas.
Aandelen in 2015
Mijn koersdoelen voor de Amerikaanse beursindices in 2014 waren bijzonder goed ingeschat, al zeg ik het zelf. Echter, op een draai op de top wacht ik nog steeds. Nu de Amerikaanse centrale bank de geldkraan heeft dichtgedraaid, kan er eindelijk eens wat stoom af op de Amerikaanse beurzen.
Dit verwacht ik ook. De Amerikaanse beurzen zie ik wat wegzakken in het peloton qua rendement. Meer nog, als het beeld technisch wil sluiten, dan zullen de markten nog altijd eens het historische uitbraakniveau moeten testen. Voor de S&P 500 ligt dit kantelpunt op 1550 à 1600 punten.
Als deze terugval uitblijft, riskeren de markten een melt-up, oftewel een oververhittingsfase, waarin de koersen in een veel te vroeg stadium pieken. Dat kan de aandelenmarkten op termijn zuur gaan opbreken. Maar zover zijn we nog niet.
Oosterse richting
Ik denk dat Amerikaanse aandelen hun stokje moeten doorgeven aan andere markten. Hierbij kijk ik in bepaalde mate naar de Europese markten (waar de waarderingen laag zijn), maar vooral naar de Oosterse markten. Niet enkel is Japan weer mijn topfavoriet, maar ook China.
Ik merkte al meteen bij de ingang van 2014 dat er iets was veranderd rond het klimaat op de Chinese beurs. In de maanden nadien werd deze vaststelling omgezet in een historische uitbraak voor de Shanghai-index.
Klik op de grafiek voor een grote versie
Sinds deze uitbraak gingen alle remmen los voor Chinese aandelen, zoals u kunt zien op bovenstaande grafiek van de Shanghai. De Chinese beursgraadmeter staat bijna 50% hoger dan aan de start van 2014.
Angst en vrees
En ik verwacht dat het grootste spektakel nog moet volgen, want weinig beleggers kijken naar deze markt door de angst en vrees voor de economische afkoeling in China. Ik voorzie dat China in 2015 opnieuw op de radar komt te staan van vooraanstaande internationale fondsbeheerders.
De waarderingen kunnen hierdoor nog verder oplopen. Want de koersen in China mogen dan wel met gemiddeld 50% zijn opgelopen, de Shanghai-index noteert nog altijd aan de helft van de recordstand (6124 punten in 2007).
Ik kijk in 2015 dus naar Azië, meer bepaald China, om mijn mooie beursrendementen voort te zetten.
Grondstoffen in 2015
Voor beleggers in grondstoffen was 2014 opnieuw een jaar om snel te vergeten. Terwijl beleggers in edelmetalen eerst de ene mokerslag na de andere kregen uitgedeeld, werden oliebeleggers op het einde van het jaar getrakteerd op een ware prijscrash.
De vrees voor deflatie zit er goed in, niet alleen bij centrale bankiers, maar ook onder beleggers. Wereldwijd werden grondstoffenposities in portefeuilles massaal geliquideerd, ten voordele van aandelen. Een begrijpelijke ingreep, gezien de gang van zaken op deze twee markten.
Maar vanuit vermogensperspectief op langere termijn wellicht een minder goede keuze. Immers, portefeuillemanagement gaat steeds over het balanceren van compartimenten, niet over de eliminatie ervan.
Aanhoudende verkoopdruk
Maar emoties zijn soms sterker dan het rationele denken, vooral als de koersen neerwaarts duiken. Ik vermoed dat de grondstoffensector hier momenteel aan onderhevig is. Tot de portefeuilles in belangrijke mate zijn uitverkocht, zal de verkoopdruk aanhouden.
Om een relevant gezegde te gebruiken: de sector zal de kelk moeten ledigen tot op de bodem. Maar eens die bodem volgt, dan is de markt niet meer lager te krijgen, ondanks alle verkoopdruk. Ik verklaar me nader aan de hand van een voorbeeld.
In de voorbije jaren had de goudprijs het zwaar te verduren. De prijs dook van 1900 dollar per ounce naar 1200 dollar. Maar dit was slechts een fractie van de ravage die op hetzelfde ogenblik werd aangericht in de goudmijnsector.
Ravage
De aandelen in dit segment werden gemiddeld 80% lager geduwd door de verkoopdruk. Dat wordt duidelijk aan de hand van de volgende grafiek van de Market Vectors Junior Gold Miners ETF.
Klik op de grafiek voor een grote versie
Terwijl de goudmijn-ETF ooit piekte boven 150 dollar in 2011, is de koers weggezakt tot 25 dollar vandaag. Maar toch zijn er onderhuids substantiële veranderingen aan de gang bij dit product. Want terwijl de ETF rondstuitert aan de bodemprijzen, schieten de volumes fors omhoog (zie rode cirkel).
In de voorbije dagen lagen de verhandelde transacties tot 150x hoger dan de gemiddelde dagvolumes. Een degelijke piek in het volume luidde in het verleden meestal het einde van de daling in. Vandaar de populaire beursterm bodembel.
Steeds meer kansen
Bovendien is het een statistisch gegeven dat wanneer een actief (aandeel, index, grondstof, …) met 80% (of meer) daalt in waarde, de kans op een verdubbeling in het jaar nadien substantieel toenemen. Uiteraard maakt een dergelijke bounce de aangerichte schade slechts deels goed.
Maar laten we wel wezen: een potentieel rendement van 100% of meer kom je ook niet vaak tegen. Dat is de keerzijde van de medaille bij de prijsravage in de grondstofmarkten. Er duiken steeds meer kansen op.
Voor de meeste grondstoffen blijf ik terughoudend in 2015. Er is veel prijstechnische schade aangericht, waardoor er nog veel opknapwerk nodig is om nieuwe investeerders aan te trekken.
Blijf wakker
Binnen het grondstoffencomplex richt ik mijn pijlen op de goudmijnsector, waar een substantiële bounce zich nu opdringt, maar ook op de uraniumsector, waar ik de prijs van uraniumoxide voor het eerst in jaren zie postvatten op een hoger niveau.
Voor het compartiment aandelen kijk ik volgend jaar naar de Oosterse markten, waarbij met name China op mijn radar staat. Maar door de band genomen zullen aandelen opnieuw een voortrekkersrol kunnen spelen, mits er geen onverwachte zwarte zwaan opduikt.
Blijf dus uw ogen en oren openhouden, want het echte risico bestaat er vandaag in dat u in slaap gewiegd wordt, met alle nare gevolgen van dien. Blijf scherp.