Eerder dit jaar bleek dat er in het beroemde onderzoek van Reinhart-Rogoff toch een aantal (excel-)foutjes waren gemaakt. Voor de conclusie van dit onderzoek dat landen bij een ratio staatsschuld-bbp (bruto binnenlands product) van meer dan 90% van de fiscale cliff zouden vallen was eigenlijk te weinig bewijs.
Gemakshalve werden de andere conclusie’s van het onderzoek, dat een (te) hoge schuld uiteindelijk leidt tot groeibelemmerende belastingen, hoge rente en/of inflatie ook meteen minder serieus genomen. Maar los daarvan is het überhaupt de vraag of aan deze ratio, staatsschuld versus bbp, wel het belang kan worden gehecht als nu vaak wordt aangenomen.
Er zijn ook econonomen die van mening zijn dat je met betrekking tot de staatsschuld beter naar de inkomsten van (alleen) de overheid kan kijken. De staatschuld moet immers uiteindelijk door de overheid worden afbetaald, terwijl in het bbp ook de private sector is opgenomen. In dat perspectief is de ratio staatsschuld-staatsinkomsten wellicht relevanter.
En wat blijkt als je naar deze ratio kijkt? Griekenland is er met een ratio van 351% ook volgens deze maatstaf het slechtste aan toe in Europa, maar de Verenigde Staten staat er met een ratio van 365% nog slechter voor! Terwijl je op basis van de media de laatste tijd toch het gevoel krijgt dat de Verenigde Staten er een stuk beter voor staat dan Europa.
De conclusie is wat mij betreft niet dat er niet naar bbp gekeken moet worden, en ook niet dat het beter gaat met Griekenland dan met de Verenigde Staten. Maar het is wel duidelijk dat het blind varen op maar één ratio een te beperkt beeld geeft. Meer ratio bij het gebruik van ratio’s dus.
Bron: Eurozone: three countries have debt-to-income ratios of more than 300%, www.guardian.co.uk. 9 juni 2013.