De afgelopen week waren wij, namens het Gold&Discovery Fund, met twee man aanwezig op de 6e Rare Earth-conferentie in Hong Kong. Tot onze verbazing waren we de enige Nederlanders onder een kleine 300 deelnemers. De conferentie stond in het teken van het controversiële besluit van China om exportquota van Rare Earth Elements (REE’s) te verlagen. Dit heeft geleid tot een crisissfeer op het hoogste niveau.
Rare Earth Elements, in goed Nederlands “zeldzame aardelementen”, zijn onder beleggers opeens razend populair, omdat REE’s onmisbare grondstoffen zijn voor veel (groene) technologieën. Geen laptop, iPhone, auto of windmolen werkt zonder REE’s. Deze 17 afzonderlijke elementen beschikken over unieke eigenschappen die kracht, structuur, hitte- en corrosiebestendigheid, magnetische kracht en dergelijke toevoegen aan metalen. Hierin zijn ze grotendeels onvervangbaar, en daardoor extreem waardevol.
Amerikaanse raketten
Er zit wel een addertje onder het innovatiegras. Willen hightech-bedrijven de REE’s gebruiken als basis voor innovatie, dan is een stabiele aanvoer van grondstoffen een cruciale voorwaarde. En laat dit nou net een probleem zijn. Door industriële politiek heeft China in de jaren negentig alle kennis in de REE-productieketen naar zich toegetrokken. China produceert maar liefst 97% van deze grondstoffen. Dit betekent dat de VS geen raket kan afschieten zonder Chinese REE’s. Bizar maar waar.
Nu China sinds ruim een jaar op de exportrem trapt zijn het Pentagon en de rest van de wereld opeens wakker geschrokken. Door de fors lagere export worden niet-Chinese bedrijven, zoals Bosch en Toyota geconfronteerd met prijsexplosies tot 800% voor sommige REE grondstoffen.
Priussen en windmolens
Hierdoor is de kostprijs van een Toyota Prius, waarin dertig kilo REE’s zitten, in een paar maanden €1500 duurder geworden en kost een grote windmolen ineens €100.000 meer om in elkaar te zetten. De binnenlandse bedrijven worden natuurlijk niet geraakt door de exportheffingen, zodat andere landen nu aandacht vragen voor deze Chinese concurrentievervalsing. Een protectionistische handelsoorlog lijkt, net als de valutaoorlog, nu al een feit.
Op de conferentie bleek dat vooral de Verenigde Staten, Zuid-Korea en Japan zeer voortvarend aan de slag zijn gegaan om een antwoord te vinden op de ontstane REE-schaarste. De VS heeft versneld besloten een oude REE-mijn van Molycorp weer te heropenen. De IPO, ter financiering, was onlangs een doorslaand succes op Wall Street.
Minder afhankelijk van China
Maar vooral Japan heeft een compleet oorlogsplan opgesteld om binnen vier tot vijf jaar niet meer geraakt te worden door dit soort acties van China. Japan beschikt niet over eigen REE bronnen, en consumeert in haar eentje een kwart van alle REE-gerelateerde productie voor haar auto- en hightech-industrieën.
Onderdeel van het Japanse plan is een overheidsinvestering van ruim één miljard gericht op R&D en samenwerkingsverbanden om mijnen te gaan exploiteren in China, Vietnam, Brazilië en India. Doel is om over vier jaar nog slechts 25% van de benodigde REE’s uit China te importeren. Niet-Chinese gebruikers zijn dus in een race tegen de klok op zoek naar nieuwe bronnen.
Van 0,70 tot 10 dollar
Dit maakt direct duidelijk waar beleggers kunnen profiteren. Nu investeren in mogelijke nieuwe REE-mijnen is zeer winstgevend. Slechts een handvol westerse (exploratie)bedrijven hebben de juiste REE-projecten in bezit. In het afgelopen jaar hebben we bijna tien procent van ons fondsvermogen geïnvesteerd in drie REE-bedrijven, met de grootste kans op succes.
In mei 2009 participeerden we in een zogenaamde private placement van het Canadese Rare Element Resources (RES.V), verantwoordelijk voor één van de meest interessante REE-ontdekkingen de laatste jaren. We betaalden toen 70 cent per aandeel. Deelname aan een tweede financieringsronde een half jaar geleden koste ons al $3,50 per aandeel. Afgelopen maand tikte het aandeel $10 aan.
Een andere kanshebber is het ook Canadese Quest Uranium (QRM.V). De CEO had geen tijd om met ons te lunchen in Hongkong, omdat hij die middag nog naar Japan moest. Hij weigerde te vertellen waarom. Wij weten genoeg.